عدم قطعیت، مقوله‌اي اجتناب‌ناپذیر و غیر‌قابل انکار در سازمان‌ها است. هر سازمانی که بخواهد در راستای نیل به اهداف و برنامه‌های راهبردی خود موفق باشد و ارزش جدیدی را خلق کند با عدم قطعیت­هایی در محیط خود روبرو است. عدم قطعیت‌ها به دلیل افزایش سرعت در تغییرات محیط خارجی و داخلیش در حال افزایش هستند که این محیط علیرغم اینکه می‌تواند فرصت‌های قابل توجهی برای موفقیت و رشد سازمان‌ها فراهم کند، می‌تواند تهدیدات و چالش‌های مهمی را نیز ایجاد کند. این تهدیدها می‌توانند باعث وقوع رویدادهایی در سازمان‌ها شده و منجر به آسیب و خسارت به منابع مالی، نیروی انسانی، مواد اولیه، تجهیزات و در نتیجه از بین رفتن بخش بزرگی از سرمایه گردند.

در این راستا، سیستم مدیریت تداوم کسب و کار ، روش نظام‌مندي را براي مدیریت عدم قطعیت‌هایی که بر روی توان عملکردی و حیات سازمان تأثیر می‌گذارند ارائه می‌دهد؛ به نحوي که کاربرد آن، شانس دستیابی به اهداف سازمان را افزایش داده و توانایی و ظرفیت آن‌را در مواجهه و مقابله با بحران‌ها و چالش‌های اساسی و توانایی بازگشت به شرایط عادی کسب و کار را بهبود نماید و جزئی از هر کسب و کار موفق باشد.
مدیریت تداوم کسب و کار، با ایجاد یک سیستم پویا سعی می‌نماید تا سازمان حتی در سخت‌ترین شرایط پیش‌بینی نشده به فعالیت‌های خود ادامه دهد و بدین ترتیب ریسک حاصله از انقطاع فعالیت‌های سازمان را کاهش داده، از رفاه و امنیت کارکنان و اعتبار سازمان حمایت کرده و توانایی هدایت و استمرار فعالیت‌های اصلی را فراهم آورد.
در حوزه مدیریت تداوم کسب‌وکار دو نمونه از استانداردهایی که از سمت سازمان استاندارد جهانی تصویب و ثبت شده است، در قالب استاندارد سیستم مدیریت کسب و کار و تحت کد جهانی BS25999 و ISO 22301 به صاحبان کسب و کار در سال‌های اخیر معرفی شد.

مدیریت تداوم کسب و کار شامل واکنش اضطراری، بازیابی کسب و کار و مدیریت بحران است. این موضوع را می‌توان توانایی ادامه عملیات با روش‌ها و ابزارهای از پیش تعیین‌شده در پی رخدادی(هایی) تعریف کرد که ممکن است به دارایی‌ها، شهرت و تداوم خدمات شرکت‌ها آسیب برساند.